Wat vond ik van dit boek?

Eline | Michelle Visser | 2019 | Boekerij | 363 pagina’s

Korte inhoud

De stadse Eline heeft, ondanks de Eerste Wereldoorlog die woedt in Europa, een goed leven in universiteitsstad Leiden. Tot haar echtgenoot Wieger voor langere tijd archeologisch onderzoek gaat doen op het Drentse platteland en Eline besluit hem te volgen met hun twee kinderen. Daar krijgt ze een heel andere kant van het bestaan te zien: de grote armoede van de veenkoloniën.

Eline valt op als een exotische vogel in het streng gereformeerde Drentse gehucht, waar het welgestelde gezin niet door iedereen met open armen wordt ontvangen. Als de Spaanse griep toeslaat ondersteunt Eline de plaatselijke arts waar ze kan, maar de ondervoede bevolking heeft zwaar te lijden en Eline en haar naasten worden zelf ook ziek. Ondertussen komt het niet aflatende nieuws over de Grote Oorlog ineens veel dichterbij wanneer familieleden van Wieger niet teruggekeerd blijken te zijn van het slagveld.

Als het gezin na de oorlog terugkeert naar Leiden, zijn niet alleen zij veranderd door hun ervaringen. Vrouwen strijden voor kiesrecht, arbeiders komen in opstand, grootmachten wankelen. Kan Eline weer haar bevoorrechte leven oppakken, of grijpt ze de uitdagingen van haar tijd aan om boven zichzelf uit te stijgen?

Mijn mening

Wieger en Eline Kant zijn een welgesteld gezin uit Leiden. Hun kinderen Laurens en Emma komen niets te kort. Wanneer Wieger, als archeoloog, de kans krijgt om in Drenthe een veenlijk te bestuderen, besluit Eline hem achterna te reizen. Het verschil tussen de stad en het dorpse leven in Drenthe kan haast niet groter zijn. Zeker voor Eline is het niet simpel om zich aan te passen, maar het lukt haar toch om vriendinnen te maken. Daarnaast maken zowel de oorlog als de pandemie een ware menselijke ravage in de wereld…

Om even verder in te gaan op de gelijkenis met de Spaanse griep en corona: net zoals nu werd er aangeraden om de basishygiëne goed te onderhouden, handen te wassen, monddoekje te dragen, samenscholingen vermijden,… Veel is er niet veranderd, enkel dat we nu internet en een uitstekende gezondheidszorg hebben. Misschien is er toch wel veel veranderd, maar de basis is nog steeds hetzelfde als honderd jaar geleden.

Daarnaast zoomt Michelle Visser ook in op het kiesrecht van de vrouw. Door een personage als Eline te gebruiken, een vrijgevochten vrouw die zelf ijvert voor meer zeggenschap van de vrouw, vult Michelle Visser dit thema perfect in. Het zou niet logisch zijn als dit personage een dorps figuur was die niet beter wist dan te gehoorzamen aan haar man.

We zijn al twee keer in het mooie Drenthe geweest, dus ik kan me al een heel decor voorstellen. Ook de veenhuisjes en het turf komen me bekend voor (door de musea in dat mooie Drenthe). Ondanks dat het dus een historische roman was, kon ik me wel een beeld vormen van die tijd.

Normaal ben ik niet zo’n fan van historische romans, maar om de één of andere redenen vond ik dit boek goed. Ik zou dit boek zelfs als suggestie (dus géén verplichting, want ik ben helemaal tegen verplichte leeslijstjes) geven voor de klassieke leeslijstjes in het middelbaar. Geschiedenis en Nederlands: twee vliegen in één klap. 😉